هشت ماه گذشت

اینجا هوا سرد است، اینجا بیابان است تا چشم کار می کند ، اینجا وقتی برف می بارید من فقط شاد بودم، اینجا آب باران که کفش های سوراخم را می خنداند فقط من دور خودم می چرخم و تاب می خورم.

اینجا آدم ها راحت می میرند، اینجا گاز و ترمز و گازوییل و قاچاق انسان و ماشین های چند چرخ و سنگین حرف اول را می زنند، ماشین هایی که به راحتی آب خوردن چند ساعت بعد از سال تحویل تصمیم می گیرند به شش نفر، دیگر اجازه نفس کشیدن ندهند.

اینجا گازوییل شوفاژ خانه تمام شده وهوا که سرد می شد اگزوز همین ماشین های بزرگ بود که دست هایمان را از یخ زدن محافظت می کرد، مثل همان کرم های مرطوب کننده شیر و عسل که هر زمستان به پوست دستانم می زدم.

اینجا خورشید که مهربان می شود مستقیم می آید بالای سرت و با تمام وجود تو را در آغوش می کشد و آنقدر گرم می شوی که دوستی خاله خرسه یادت می افتد.

اینجا پرنده هم دارد، چند روز پیش بود مرغ های مینای قاچاق هند از سرما مردند!

اینجا کویر است، همان کویری که وقتی عطسه می کند زمین وآسمان را دیگر نمی توان دید.

اینجا به جز سربازهایش که خوش هیکل و وسوسه انگیزند، همه ی آدم هایش فقط به فکر زیر شکمشان هستند ولی کاش چشم هایشان این جور نبود.

اینجا حرف زدن ممنوع است، فقط باید پاهایت را به هم بکوبی و هر چه صدایش بالاتر باشد ستاره دار بزرگ بیشتر راضی می شود.

اینجا وقتی هستی از همه چیز دوری و دلت تنگ می شود، تنگ تنگ تنگ ... حتی دوری از خودت و دل تنگی برای خودت... که چشمانت هر شب خیس می شود و بالش زیر سرت را غسل می دهد...

اینجا جسد دیدن و بویید طبیعی است، انسان هایی پاره پاره و ماشین های مچاله شده، ماشین هایی که از پس روزها هنوز بوی مرگ می دهند و ماهی قرمز توی تنگ سفره هم می داند اینجا همه چیز فرق دارد.

اینجا آب و آبادی دور است و همه چیز شبیه خاطره می شود، شبیه فیلم هایی که نقش اصلی توی کما رفته است.

اینجا هشت ماه است با همه وجود مرا در خود گرفته است.

.............
هشت ماه از خدمت گذشت.