سیگار زمستانی

اوج اروتیکم را سر سیگارهای اسلیم کنت پاشیدم

هم آغوشی داغ در هوای سرد و خفه ی زمستانی با اندام باریک سیگارها 

فندک مشکی ام نقش لوبریکنت را خوب بازی می کند

چه بی پروا عریان پیکرشان را، به لب می کشم

هیاهوی سرد، مردم و ماشین های شهر پیما

چه قدر دورم از همه ... از خودم

پناهجویی در برج جادویی میان حصار های سبز پارک- میدان

تاریکی و ماه و بوی 212 پیکر من

و سیگارهایی که کام نداده به فیلتر می رسند مثل هم بستری پسرهای تازه بالغی که بیرون نیاورده تمام می شود

 و فندکی که دمی نمی آساید ...

دلم هوای شرت مشکی و دکمه ی سینه ی برآمده را کرده

حریصانه کامی دیگر از سیگار و نمی دانم چرا من کام نمی شوم

پاکت خالی را مچاله می اندازم زیر پاهای سست و خسته ام

مثل همان دستمال هایی که انتهای بازی من و تو را جلد می گرفتند

اما اینبار من هستم و هم آغوشی گروهی با یک دنیای سرد و بی روح